lecz nie pozostawiający go bez ukarania,
ale zsyłający kary za niegodziwość ojców na synów i wnuków
aż do trzeciego i czwartego pokolenia
[Wj 34,7]
Koncepcja wybaczania grzechów i nie darowania kary wydaje się absurdalna dopóki nie zinterpretuje się kary jako konsekwencji złych uczynków. Wówczas wszystko staje się jasne: w wypadku kradzieży wina zostaje darowana, ale rzeczy zagarnięte trzeba oddać. Niekiedy nawet z procentem. Trudno nam zaakceptować karę dotyczącą kolejnych pokoleń, ale zrozumiały jest skutek napromieniowania odbijający się na potomstwie. Dotyczy to także dziedziczenia społecznego.
Dziecko wychowane nieprawidłowo, będzie tę wadę przekazywać swojemu potomstwu. Jeżeli rodzice zamykali niemowlę same w wyciszonym pokoju, gdzie daremnie wzywało ich płaczem i krzykiem (jak to zaleca amerykańska szkoła wychowania1), u podstawy jego psychiki znajduje się czarna dziura przerażenia, którego nic nie jest w stanie wypełnić. Taki człowiek, gdy dorośnie, nie umie zaufać żadnemu innemu człowiekowi. Wszelkie relacje chce regulować za pomocą pieniądza i prawnych przepisów, za którymi stoi naga siła. Współczesne społeczeństwo amerykańskie, wraz z jego absurdalnymi regulacjami prawnymi i zbrojną paranoją jest produktem potwornych błędów wychowawczych popełnionych kilkadziesiąt lat wcześniej. Amerykanie mają okaleczoną psychikę, są światowymi socjopatami, niezdolnymi do nawiązania jakiejkolwiek współpracy z innymi narodami. Nie rozumieją i nie chcą respektować podstawowych ludzkich praw. Permanentna inwigilacja, obozy koncentracyjne dla wrogów państwa, postawa narodowosocjalistyczna (przywileje tylko dla członków własnego narodu), tworzą straszliwy obraz kolejnego supermocarstwa, którego działania zaciążą na historii świata. A wszystko to jest konsekwencją grzechów, które zostały nazwane już ponad 2 tysiące lat wcześniej2.
_________________
- dr Beniamin Spock, dr Michael B. Rothenberg: Baby and Child Care. Dziecko pielęgnowanie i wychowanie. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1992. s.205
- Ga 5,19-21; 1Kor 6,9-10.
